Εκείνη κοίταγε με άδειο βλέμμα το ασοβάτιστο ταβάνι, έμοιαζε χαμένη στις σκέψεις της...Γύρισε προς το μέρος του, τον κοίταγε για ώρα...Εκείνος ένιωθε το βλέμμα της να του τρυπάει το κορμί...Δεν την κοίταξε ούτε μια φορά.
Εκείνη πήρε θάρρος και πήγε προς το μέρος του-με την καρδιά της ΚΟΜΜΑΤΙΑ, αχτένιστη, άπλυτη για μέρες-έκανε να του χαϊδέψει τα μαλλιά... Εκείνος γύρισε απότομα, της έπιασε τα χέρια και μ' ένα παγερό τόνο στη φωνή της ζήτησε να μην τον ξαναγγίξει.
Εκείνη ήξερε βαθιά μέσα της πως όλα ήταν μια χαμένη υπόθεση...
Δεν αποθαρρύνθηκε όμως, δεν κούρνιασε όπως έκανε άλλοτε στη γωνιά του δωματίου, τυλιγμένη στη σιωπή παρά μόνο του μίλησε γλυκά για να τον κατευνάσει
-Δεν φοβάσαι το ΧΕΡΙ μου, ΕΜΕΝΑ φοβάσαι...Δεν θα' πρεπε όμως, είμαι φίλη σου, όχι ΕΧΘΡΟΣ σου
Τα λόγια της τον έκαναν να τα χάσει...
-Ποιος σου είπε ότι σε ΦΟΒΑΜΑΙ;;;; Δεν θέλω να με ΑΓΓΙΖΟΥΝ!
-Αυτοί που δεν θέλουν να τους αγγίζουν, έχουν περισσότερη ανάγκη από χάδια
-Δεν ξέρεις τι λες! σηκώθηκε πάνω γεμάτος θυμό και πλησίασε προς το μέρος της.
-Φίλα ΜΕ, αν ΜΠΟΡΕΙΣ, αν ΑΝΤΕΧΕΙΣ, αν ΤΟΛΜΑΣ...
Εκείνος την έσπρωξε με λύσσα πίσω, η κοπέλα έπεσε κάτω.
Της έδωσε το χέρι του να την σηκώσει ξανά πάνω, εκείνη άνοιξε την χούφτα του και έβαλε πάνω ένα μαχαίρι...
-Αν μ'ΑΓΑΠΑΣ, ΣΚΟΤΩΣΕ ΜΕ!
Την σήκωσε πάνω και έκανε να φύγει από το δωμάτιο, αφήνοντας την να βουλιάξει στη μοναξιά της.
Το ξανασκέφτηκε όμως και γύρισε πίσω...Την έσφιξε με δύναμη μέσα στην αγκαλιά του, την φίλησε και έβγαλε προσεκτικά το μαχαίρι που του είχε δώσει...Την μαχαίρωσε στην ΚΟΙΛΙΑ και έφυγε από το δωμάτιο...
Η κοπέλα με λυγμούς στα μάτια, ψιθύρισε: "Είδες;;;; Είχα δίκιο τελικά, μ'ΑΓΑΠΑΣ...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου