Είχα πολύ καιρό να γράψω, κάπου ήθελα και δεν ήθελα να μιλήσω άλλο για μένα, για τις σκέψεις μου, πως νιώθω εγώ και όλες οι άλλες φωνές που κατοικούν στο μυαλό μου... Σήμερα όμως δεν θέλω να μιλήσω για τα ομολογουμένως διάφορα συμπλέγματα τα οποία με ωθούν όλο και πιο πολύ στην σχιζοφρένεια, σήμερα θέλω επιτέλους να μιλήσω γι' αυτά που μ' ενοχλούν όχι σ' εμένα αλλά στην άμοιρη χώρα στην οποία ζω.
Η λογική: βλέπε, άκου, σώπα, σκάσε, έχει αρχίσει να ξεθωριάζει όπως παγώνει σιγα σιγα και το χαμόγελο στα χείλη των πολλών, που βλέπουν τον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο,να χάνεται , το αύριο το οποίο "πριόνισαν" και όχι "προοιόνιζαν" οι πάλαι ποτέ και οι νυν "χασάπηδες" και δήθεν "σωτήρες" μιας χώρας που από το 1989 και πιο πριν "ξεπουλιέται" με το μέτρο. Δεν νιώθω αγανάκτηση, το συναίσθημα αυτό το έχω ξεπεράσει από καιρό... Νιώθω οργή, νιώθω μίσος και μια τεράστια επιθυμία να "παλουκώσω" σαν ένας άλλος σύγχρονος Βαν Χέλσινγκ , αυτούς που τόσα χρόνια "πίνουν" το αίμα των γονιών μου, των φίλων μου, των εχθρών μου, το δικό μου. Τόσα χρόνια είμαστε "μαριονέτες" , είμαστε οι χαμένοι σε μια παρτίδα που παίχτηκε πριν καιρό... Δεν "ξεπουλιόμαστε", έχουμε "ξεπουληθεί" , απλά τώρα ήρθε η "απόδειξη".
Κάπου όμως σ' αυτήν την ιστορία ρε παιδιά, δεν είμαστε μόνο "θύματα" αντιθέτως είμαστε και "θύτες". Δεκαετίες επί δεκαετιών "΄πιπιλούσαμε" το δάχτυλό μας, προσμένουμε αλλαγές από ποιούς;;;;; Από τον Geoffry Andrew Papandreou, τον λεγόμενο και G.A.P;;; (Mind the GAP δεν μας έλεγαν;;; Να'τα τώρα...) Περιμέναμε αλλαγές από τον υιό Παπανδρέου;; Αφού το δήλωσε, θα συνεχίσω το έργο του πατέρα μου... όπερ μεθερμηνευόμενον εστίν: θα κάνω ότι μου λένε οι καλοί μου φίλοι Αμερικάνοι... Οι Αμερικάνοι ανέβασαν μπαμπάκα οι Αμερικάνοι ανέβασαν και υιό, μόνο που ο πρώτος είχε και ένα τσαγανό, μια λεβεντιά, μια προϋπηρεσία (υπουργός οικονομικών Σουηδίας γαρ), ο υιός ούτε με γερανό δεν ανέβαινε αν δεν έπεφταν σωρηδόν τα σκάνδαλα Ν.Δ. Όλοι αγαπήσαν Παπανδρέου μπαμπά γιατί πρόσφερε τις μεγάλες συντάξεις, έκανε αυθαίρετα προσλήψεις σ' έναν δημόσιο τομέα που από τότε βρισκόταν σε κορεσμό και όμως όλοι τον θαύμασαν, όλοι έπιναν νερό στο όνομα του μεγάλου αυτού ηγέτη, του "και καλά" ιδεαλιστή, του "και καλά" σοσιαλιστή... Δεν είδα κανέναν να παραπονεθεί τότε, δεν είδα κανέναν να σκέφτεται το μέλλον μιας χώρας που είναι "ακούσια" και "εκούσια" μπλεγμένη σε έναν ιστό μηχανορραφιών γεωπολιτικής σημασίας, που ποτέ όμως δεν είχε υψώσει το ανάστημα της, να σηκώσει κεφάλι, ν' ασκήσει βέτο (ναι... μόνο για τα Σκόπια το θυμάται αυτό το δικαίωμα.. Είδατε πόσα πράγματα δεν τα σβήνει ο χρόνος κύριε Μητσοτάκη;;;)
Το είδος του Νεοέλληνα είναι το κουστούμι που μας φόρεσαν, χωρίς όμως να μας το επιβάλλουν.. Αυτή είναι μαγκιά, ν' αναγκάζεις κάποιον να κάνει κάτι που δεν είχε σκοπό (μυαλό;;) από μόνος του να κάνει και τέλος να το κάνει και να είναι περήφανος γι' αυτό... Ανήκω και εγώ σε αυτό το είδος, η κλασσική χαζογκόμενα που το παίζει κάποια λέγοντας τις μισές λέξεις στ' αγγλικά, άλλες στα γαλλικά και το παίζει multicultural (είδατε;;; πάλι το κάνω...) Χαμένη στην μετάφραση, έχω αρχίσει να ξεχνάω τα ελληνικά μου, έχω αρχίσει να χάνω την ταυτότητα μου, τις ρίζες μου... Αστείο, θυμάμαι τα λόγια του Κίσσινγκερ (τον αγαπάω αυτόν τον άνθρωπο...) κάπου μας ανέφερε: "Ο λαός των Ελλήνων είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθή. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθή να συμμορφωθή. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας" (κάποιοι λένε ότι είναι πλαστή, πολυφωνία έχουμε για δημοκρατία ούτε λόγος, ας πιστέψει ο καθένας ο,τι θέλει).
Έχω κάτι τελευταίο να του πω του μίστερ Κίσσινγκερ: -Φίλτατε, ξέρω πως το καλούπι της Αμερικανίδας είναι λίγο στενό (πόσα λίγα ξέρετε για τις μεσογειακές γυναίκες) αλλά επειδή εμείς οι Ελληνίδες είμαστε πιο καμπυλάτες, μήπως γίνεται να βγάλετε το "κουστουμάκι" σε ένα μεγαλύτερο νούμερο από τα δικά σας τα XS, όχι τίποτα άλλο αλλά πήρα μερικά κιλάκια τώρα τελευταία... Α! Και δεν χάρηκα για τη γνωριμία... Αυτά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου