Όνειρο

  Με ξύπνησε απ'τον ύπνο μου η μητέρα μου, η οποία έντρομη και  τρομαγμένη με κοίταγε  και τα δάκρυα απ'τα μάτια της έτρεχαν σαν ορμητικοί καταρράκτες που έμοιαζαν  να προσπαθούν να με πνίξουν.
 -Μανούλα, τι τρέχει;; Γιατί κλαίς;; Σταμάτα!! της είπα έντρομη.
 Σταμάτησε απότομα να κλαίει και με κοίταξε με μία ματιά σαν ν'απολογούνταν για κάτι
-Παιδάκι μου, Λένια μου ΣΑΣ προδώσαμε, ΣΑΣ πουλήσαμε, ΜΑΣ πουλήσανε, αλήθεια στο λέω, μη με κοιτάς έτσι και εμάς ΜΑΣ κοροϊδέψανε... Εμείς η γενιά του πολυτεχνείου, με τα ιδανικά ΜΑΣ και τους αγώνες ΜΑΣ... Ήμουν και εγώ κάποτε σαν εσένα και ο πατέρας σου το ίδιο, ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΑΣ, δεν ξέραμε τι κάναμε, δεν βλέπαμε, δεν ΜΑΣ άφησαν να δούμε... καθώς τα έλεγε αυτά, η φωνή της παλλόταν μέσα στ'αυτιά μου, δεν αναγνώριζα τη μητέρα μου, δεν την είχα ακούσει ποτέ  να μιλάει έτσι, με παραξένεψαν τα λόγια της, έμοιαζαν με απολογία...
   Σηκώθηκε άξαφνα και πήγε προς το μέρος της ντουλάπας μου, πήρε μια βαλίτσα και άρχισε να βάζει τα ρούχα μου μέσα, προσπαθούσα να την λογικέψω, να την κάνω να ηρεμήσει, κάτι όμως αντιστεκόταν μέσα μου....
 -Μανούλα μου, σε παρακαλώ, ηρέμησε! Μαμά σταμάτα, με τρομάζεις! Μ'ακούς;; Δεν φεύγω μανούλα μου, όχι εδώ θα μείνω, ΕΔΩ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ! Δεν ΣΑΣ εγκαταλείπω, δεν φεύγω, σταμάτα επιτέλους ν'ακούσεις! Μαμά κοιταξέ με για μια στιγμή!!

comme ils disent

   Η αλήθεια είναι ότι μου λείψατε πολύ, το αστείο είναι ότι ξεσυνήθισα να γράφω... Είχα πολλές φορές την ανάγκη να γράψω ή να ανεβάσω ένα τραγούδι, όμως δεν το'κανα... Περιμένετε να έχω πολλά να σας πω, αφού τόσο καιρό δεν έγραφα ούτε ένα μικρό κειμενάκι, έτσι για να σας υπενθυμίζω ότι υπάρχω... Και όμως παρόλο που έγιναν αρκετά στη ζωή μου όλο αυτό το διάστημα, πιάνω τον εαυτό μου να μην θυμάται ούτε ένα αξιοσημείωτο συμβάν, ούτε ένα τυχαίο γεγονός που  να με συντάραξε, να με έκανε να κλάψω ή να γελάσω..