comme ils disent

   Η αλήθεια είναι ότι μου λείψατε πολύ, το αστείο είναι ότι ξεσυνήθισα να γράφω... Είχα πολλές φορές την ανάγκη να γράψω ή να ανεβάσω ένα τραγούδι, όμως δεν το'κανα... Περιμένετε να έχω πολλά να σας πω, αφού τόσο καιρό δεν έγραφα ούτε ένα μικρό κειμενάκι, έτσι για να σας υπενθυμίζω ότι υπάρχω... Και όμως παρόλο που έγιναν αρκετά στη ζωή μου όλο αυτό το διάστημα, πιάνω τον εαυτό μου να μην θυμάται ούτε ένα αξιοσημείωτο συμβάν, ούτε ένα τυχαίο γεγονός που  να με συντάραξε, να με έκανε να κλάψω ή να γελάσω..
. 
  Να λοιπόν το νέο που αδημονούσατε να σας πω! Δεν νοιώθω... Δεν αισθάνομαι και ξαφνικά δεν με αγγίζει τίποτα... Σε διαφορετικές συνθήκες θα προσπαθούσα να βρω κάτι να μου εξάψει το ενδιαφέρον, ακόμα όμως και αυτό αργά ή γρήγορα θα χανόταν όπως χάνεται καθετί ψεύτικο που του δίνω προσωρινά ζωή εγώ, όχι γιατί το θέλω απαραίτητα αλλά γιατί μέσω των συναισθημάτων που μου προκαλεί, μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι ζω και είναι τόσο ωραία να ζω με ψευδαισθήσεις... αισθάνομαι τόσο σίγουρη, τόσο ασφαλής, τόσο υπαρκτή...
  Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν όντως υπάρχω, εάν αυτό που γράφω είναι και αυτό που πραγματικά είμαι... Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω... Σαν τους ασθενείς που πάσχουν από ανίατη ασθένεια και προτιμούν να κρύβουν την αλήθεια από τους ίδιους και τους συγγενείς τους... Και όμως δεν ήμουν έτσι και ίσως δεν είμαι ούτε και τώρα... Αυτή που γράφει είναι κάποιο ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού μου που ακόμα αισθάνεται, αφού εγώ δεν μπορώ... Ο μόνος τρόπος να την "φέρνω" που και που εν ζωή είναι αυτός... Αυτό το κομμάτι μου που παραμένει ξεχασμένο του αφήνω που και που κάποιο χώρο ν' αναπνέει γιατί αλλιώς αρχίζει να κλαίει και δεν μ' αρέσουν τα κλάματα, ούτε οι συναισθηματισμοί, ούτε καν αυτό το απαίσιο ροζ φόντο που έχει βάλει... Μισώ τα πάντα σε αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, την αθωότητα του, την καλοσύνη του, τον ρομαντισμό του... μισώ ακόμα την τάση για ονειροπόληση του, μα κυρίως το μισώ γιατί ζει μέσα μου ενώ δεν είμαι εγώ, κλαίει με τα δάκρυα μου και αναπνέει μέσα μου... 
 Μα κυρίως το μισώ, επειδή το αγαπώ τόσο πολύ και δεν θέλω να το παραδεχτώ... Το τραγούδι λοιπόν του το αφιερώνω, στην δική μου περίπτωση δεν είναι η εναλλαγή της αρσενικής με την θηλυκή μου φύση αλλά η εναλλαγή των συναισθημάτων μου που μου θυμίζουν πόσο"καλή" ή "κακιά" μπορώ να γίνω, αν υπάρχει τίποτα "καλό" μέσα μου, που πολύ αμφιβάλλω...