Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Όνειρο

  Με ξύπνησε απ'τον ύπνο μου η μητέρα μου, η οποία έντρομη και  τρομαγμένη με κοίταγε  και τα δάκρυα απ'τα μάτια της έτρεχαν σαν ορμητικοί καταρράκτες που έμοιαζαν  να προσπαθούν να με πνίξουν.
 -Μανούλα, τι τρέχει;; Γιατί κλαίς;; Σταμάτα!! της είπα έντρομη.
 Σταμάτησε απότομα να κλαίει και με κοίταξε με μία ματιά σαν ν'απολογούνταν για κάτι
-Παιδάκι μου, Λένια μου ΣΑΣ προδώσαμε, ΣΑΣ πουλήσαμε, ΜΑΣ πουλήσανε, αλήθεια στο λέω, μη με κοιτάς έτσι και εμάς ΜΑΣ κοροϊδέψανε... Εμείς η γενιά του πολυτεχνείου, με τα ιδανικά ΜΑΣ και τους αγώνες ΜΑΣ... Ήμουν και εγώ κάποτε σαν εσένα και ο πατέρας σου το ίδιο, ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΑΣ, δεν ξέραμε τι κάναμε, δεν βλέπαμε, δεν ΜΑΣ άφησαν να δούμε... καθώς τα έλεγε αυτά, η φωνή της παλλόταν μέσα στ'αυτιά μου, δεν αναγνώριζα τη μητέρα μου, δεν την είχα ακούσει ποτέ  να μιλάει έτσι, με παραξένεψαν τα λόγια της, έμοιαζαν με απολογία...
   Σηκώθηκε άξαφνα και πήγε προς το μέρος της ντουλάπας μου, πήρε μια βαλίτσα και άρχισε να βάζει τα ρούχα μου μέσα, προσπαθούσα να την λογικέψω, να την κάνω να ηρεμήσει, κάτι όμως αντιστεκόταν μέσα μου....
 -Μανούλα μου, σε παρακαλώ, ηρέμησε! Μαμά σταμάτα, με τρομάζεις! Μ'ακούς;; Δεν φεύγω μανούλα μου, όχι εδώ θα μείνω, ΕΔΩ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ! Δεν ΣΑΣ εγκαταλείπω, δεν φεύγω, σταμάτα επιτέλους ν'ακούσεις! Μαμά κοιταξέ με για μια στιγμή!!
 Μάταια προσπαθούσα να την μεταπείσω, την αγκάλιαζα, της έπαιρνα τα ρούχα, δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που γινόταν. Σε κάποια στιγμή σταμάτησε και με κοίταξε μ'ένα παγωμένο βλέμμα
  -Αν σταματήσω τώρα δεν θα σωθείς, όλα μπορώ να τ'αντέξω, όχι όμως να σε καταδικάσω, αν δεν με κατηγορήσεις τώρα, θα με κατηγορήσεις αργά ή γρήγορα... Στο ξαναλέω όμως ήμασταν εύπιστοι, ζητούσαμε σανίδα σωτηρίας, ΜΑΣ την έδωσαν, δεν ΜΑΣ είπαν για τ'ανταλλάγματα... Σαν τους ινδιάνους ΜΑΣ ξεγέλασαν με τα καθρεφτάκια και ΜΑΣ πήραν το χρυσάφι ΜΑΣ... Το μέλλον ΣΑΣ... ΟΛΑ!
  Ξύπνησα απότομα απ'τον ύπνο μου, λουσμένη στον ιδρώτα. Μια παγερή ησυχία, έκοβε τη λαχανιασμένη και τρομαγμένη μου αναπνοή... Σηκώθηκα απ'το κρεββάτι και πήγα στην ντουλάπα μου να βεβαιωθώ ότι τα ρούχα μου βρίσκονταν στην θέση τους. Όλα ήταν εκεί, ανακουφίστηκα...
   Κατευθύνθηκα στο δωμάτιο των γονιών μου, κοιμόντουσαν και οι δύο...
   Εγώ ήμουν ξύπνια...

1 σχόλιο:

Quod me nutrit me destruit...