Τάσεις φυγής

  Ακριβώς όπως το ακούς...Τάσεις Φυγής... Θέλω ν' ανοίξω την πόρτα, να την κλείσω βαριά πίσω μου και να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για το πιο απομακρυσμένο μέρος του κόσμου, οπού κανένας να μην με ξέρει και να μην τον ξέρω.
  Έτσι ήμουν πάντα... Σε όλα πάταγα reset, με την πρώτη στραβή που θα έκανα, θα ζήταγα να τα πάρω όλα από την αρχή... Επανεκκίνηση... Στο δημοτικό έσκιζα τις σελίδες από τα τετράδια μου όταν έκανα μια μουντζούρα και ξεκίναγα από την αρχή, τι κι αν έγραφα 2+ σελίδες έκθεση, θα ξεκίναγα από την αρχή, η miss perfect δεν ανεχόταν κανένα στίγμα πάνω στο απέραντα καθαρό γραπτό της...

  Η miss perfect μεγάλωσε και πλέον δεν χρησιμοποιούσε τετράδια αλλά ανθρώπους... Οφείλω να ομολογήσω ότι τα τετράδια είναι πιο χρηστικά από τους ανθρώπους, φερ'ειπείν κάνεις λάθος, σκίζεις σελίδα και ούτε γάτα, ούτε ζημιά, με τους ανθρώπους τι κάνεις;;; Τους σκίζεις και πας στον επόμενο;; Να μην τα πολυλογώ αφού πλέον το σκίσιμο αποδείχθηκε ο,τι αντενδείκνυται στα εγχειρίδια της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μηχανεύτηκα άλλες διεξόδους, με πιο αποτελεσματική την μέθοδο της φυγής, εγγυημένη με μηδαμινή ανθρώπινη επαφή και όσο το δυνατόν λιγότερη απασχόληση με συναισθήματα, ψυχισμούς και διάφορες άλλες ρομαντικές βλακείες...
Οι τάσεις φυγής μου λοιπόν, πλέον έχουν εξελιχθεί... Δένομαι μ' ένα άτομο πέραν του δέοντος; Φεύγω πριν γίνουν χειρότερα τα πράγματα... Φεύγω από ανθρώπους, ξεφεύγω από καταστάσεις, το εσωτερικό μου "διαμέρισματάκι" το ευάερο και ευήλιο με θέα στον ακάλυπτο, έχει καταντήσει igloo με θέα στον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό και εεεεεεε λοιπόν δεν ντρέπομαι και ούτε και με νοιάζει αν με διαβάζεις και μη λυπάσαι γιατί  φαντάζεσαι ότι είμαι καμιά απρόσιτη, ξενέρωτη, αντικοινωνική... Ε! Λοιπόν είσαι πολύ λάθος, όχι μόνο είμαι κοινωνική, όχι μόνο θα σου μιλήσω και θα κάνω πλάκα μαζί σου που θα πέσεις κάτω απ' τα γέλια αλλά θα με θεωρείς και πηγή χαράς και αισιοδοξίας...!
 Πάντα το πίστευα ότι οι άνθρωποι που γελάνε πολύ έξω τους, είναι αυτοί που κλαίνε πολύ μέσα τους... Δεν θα πω ψέμματα, αν και είμαι αποδεδειγμένα καλή ηθοποιός, μ' αρέσει η τρέλα και η μοναχικότητα μου... Έχω ανθρώπους δίπλα μου και θα είμαι πάντα εκεί γι' αυτούς αλλά πάντα θα θέλω την μοναξιά μου, πάντα θα θέλω να τ' αφήσω όλα, ν' ανέβω πάνω σ' ένα ροζ σύννεφο και να γίνω καπνός. Δεν θα το κάνω για να τους ανησυχήσω, ούτε για να στρέψω τα βλέμματα πάνω μου, δεν θέλω να είμαι το επίκεντρο...
  Από μικρή, ήθελα να'χω φτερά και να πετάω ψηλά, θεωρούσα ως μέγιστο αγαθό την ελευθερία και μια φορά στο δημοτικό που με ρώτησε η δασκάλα  τι θα ήθελα να είμαι στον μύθο του Αισώπου με τον βολεμένο σκύλο και τον πεινασμένο λύκο, απάντησα περήφανη τον πεινασμένο λύκο...Δεν χαροποίησα την δασκάλα μου τότε, γιατί όλες οι καλές μαθήτριες- κακομαθημένα του ιδιωτικού προτιμούσαν την υποδούλωση. αν ήταν καλό το βόλεμα. Τότε με πείραξε ιδιαίτερα η στάση της δασκάλας μου της οποίας την αναγνώριση ως συγγραφικό ταλέντο πήρα στη δ' δημοτικού στην έκθεση: "Τι θα μπορούσα να κάνω για ν' αλλάξω τον κόσμο"...  Η φυγή μου μπορεί ν' αφορά τα πάντα... τις σκέψεις, τις φιλίες, την ίδια μου τη ζωή.
  Πιστεύω ακράδαντα στην ελευθερία γιατί πάντοτε την ταύτιζα με την φυγή... Μια φυγή που βρίσκεται πάντα σαν "από μηχανής θεός" όταν θολώνω, όταν την "πατάω" και γενικά όταν βρίσκομαι σε χάσιμο... 20 γλώσσες ξέρω (υπερβολή μεγάλη) πάντα χαμένη στην μετάφραση θα είμαι...
 Δεν μ' αρέσει  πάντα ο εαυτός μου, που και που θα ήθελα να ξεφεύγω και απ' αυτόν αλλά όταν το κάνω αυτό, είναι σαν να χάνω τη Λένια και αυτή δεν γίνεται να την χάσω... Τι θα κάνω, άμα χάσω το roz felizol , τη LeniaRose;;;
  Ας το παραδεχτώ λοιπόν, πάντα θα ξεφεύγω απ' όλους και απ' όλα αλλά ποτέ από τον εαυτό μου, ε ας είμαι και κάπου σταθερή...! Σιχαίνομαι τις φόρμες, μισώ τις τυποιημένες εκθέσεις των Πανελληνίων που δεν αφήνουν τα παιδιά να εκφράσουν τις σκέψεις τους και γίνονται φερέφωνα των καθηγητών τους από τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα. Η φυγή μου χαρακτηρίζει και τα κειμένα μου, φυγή από μια ιδέα σε μια άλλη, φυγή από μια κατάσταση σε μια άλλη και πάει λέγοντας... Τι το κακό έχει αυτό, δεν καταλαβαίνω... Τι κακό υπάρχει που θέλω να έχω τάσεις φυγής, τι κακό έχω που είμαι τελειομανής και σκράπας συγχρόνως με τις ανθρώπινες σχέσεις; Ποιον ενοχλώ που σιχαίνομαι τις συχνές επαφές; Και στο κατω κατω ποιον ενοχλώ, αν όντως είμαι αντικοινωνική και περνάω ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου;;; Ε;;;