Είχα πολύ καιρό να γράψω, κάπου ήθελα και δεν ήθελα να μιλήσω άλλο για μένα, για τις σκέψεις μου, πως νιώθω εγώ και όλες οι άλλες φωνές που κατοικούν στο μυαλό μου... Σήμερα όμως δεν θέλω να μιλήσω για τα ομολογουμένως διάφορα συμπλέγματα τα οποία με ωθούν όλο και πιο πολύ στην σχιζοφρένεια, σήμερα θέλω επιτέλους να μιλήσω γι' αυτά που μ' ενοχλούν όχι σ' εμένα αλλά στην άμοιρη χώρα στην οποία ζω.
Η λογική: βλέπε, άκου, σώπα, σκάσε, έχει αρχίσει να ξεθωριάζει όπως παγώνει σιγα σιγα και το χαμόγελο στα χείλη των πολλών, που βλέπουν τον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο,να χάνεται , το αύριο το οποίο "πριόνισαν" και όχι "προοιόνιζαν" οι πάλαι ποτέ και οι νυν "χασάπηδες" και δήθεν "σωτήρες" μιας χώρας που από το 1989 και πιο πριν "ξεπουλιέται" με το μέτρο. Δεν νιώθω αγανάκτηση, το συναίσθημα αυτό το έχω ξεπεράσει από καιρό... Νιώθω οργή, νιώθω μίσος και μια τεράστια επιθυμία να "παλουκώσω" σαν ένας άλλος σύγχρονος Βαν Χέλσινγκ , αυτούς που τόσα χρόνια "πίνουν" το αίμα των γονιών μου, των φίλων μου, των εχθρών μου, το δικό μου. Τόσα χρόνια είμαστε "μαριονέτες" , είμαστε οι χαμένοι σε μια παρτίδα που παίχτηκε πριν καιρό... Δεν "ξεπουλιόμαστε", έχουμε "ξεπουληθεί" , απλά τώρα ήρθε η "απόδειξη".
