Lack of Confidence (φασκελοκουκούλωσ'τα)

Καταρχήν εύχομαι σε όλους τα καλύτερα γι' αυτήν την χρονιά, να ζήσετε έντονα την κάθε σας στιγμή και να κάνετε πολλά λάθη, γιατί απ' αυτά και μόνο μαθαίνουμε...                          
    Θα καταντήσω γραφική, αλλά κάθε αρχή  μιας νέας χρονιάς, δίνω όρκους στον εαυτό μου που ποτέ δεν κρατάω... Θα.... Θα.... Θα... Όσο και να προσπαθώ να συμμαζέψω την wannabe λίστα με τους φετινούς μου στόχους (για να μην ξεφύγω πάλι), συνειδητοποιώ μετά βαθύτατης λύπης, ότι κάθε χρονιά ξεκινάω για το σχολείο της ζωής, έχοντας όλο τον εξοπλισμό και καταλήγω στο τέλος να μένω μεταξεταστέα...! Κάθε νέα χρονιά, με βρίσκει ν' ανακυκλώνω τους στόχους της προηγούμενης... Αυτό σίγουρα δεν είναι καλό... Η αρχή για εμένα πάντα είναι εύκολη, ξεκινάω μ' αισιοδοξία, σίγουρη για τις ικανότητες μου αλλά κάπου στην πορεία, χάνω όχι μόνο την μπάλα αλλά και τα πασχάλια και τα μυαλά μου και με την πρώτη στραβή, τα ΧΑΝΩ. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και κάθε νέα χρονιά με βρίσκει πιο κατακερματισμένη από την προηγούμενη... (κοινώς LOSER!)

Κάπου στη μετάφραση χαμένη...

   Είχα πολύ καιρό να γράψω, κάπου ήθελα και δεν ήθελα να μιλήσω άλλο για μένα, για τις σκέψεις μου, πως νιώθω εγώ και όλες οι άλλες φωνές που κατοικούν στο μυαλό μου... Σήμερα όμως δεν θέλω να μιλήσω για τα ομολογουμένως διάφορα συμπλέγματα τα οποία με ωθούν όλο και πιο πολύ στην σχιζοφρένεια, σήμερα θέλω επιτέλους να μιλήσω γι' αυτά που μ' ενοχλούν όχι σ' εμένα αλλά στην άμοιρη χώρα στην οποία ζω.

    Η λογική: βλέπε, άκου, σώπα, σκάσε, έχει αρχίσει να ξεθωριάζει όπως παγώνει σιγα σιγα και το χαμόγελο στα χείλη των πολλών, που βλέπουν τον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο,να χάνεται , το αύριο το οποίο "πριόνισαν"  και όχι "προοιόνιζαν" οι πάλαι ποτέ και οι νυν "χασάπηδες" και δήθεν "σωτήρες" μιας χώρας που από το 1989 και πιο πριν "ξεπουλιέται" με το μέτρο. Δεν νιώθω αγανάκτηση, το συναίσθημα αυτό το έχω ξεπεράσει από καιρό... Νιώθω οργή, νιώθω μίσος και μια τεράστια επιθυμία να "παλουκώσω" σαν ένας άλλος σύγχρονος Βαν Χέλσινγκ , αυτούς που τόσα χρόνια "πίνουν" το αίμα των γονιών μου, των φίλων μου, των εχθρών μου, το δικό μου. Τόσα χρόνια είμαστε "μαριονέτες" , είμαστε οι χαμένοι σε μια παρτίδα που παίχτηκε πριν καιρό... Δεν "ξεπουλιόμαστε", έχουμε "ξεπουληθεί" , απλά τώρα ήρθε η "απόδειξη".

Error 404

  Εκείνη κοίταγε με άδειο βλέμμα το ασοβάτιστο ταβάνι, έμοιαζε χαμένη στις σκέψεις της...Γύρισε προς το μέρος του, τον κοίταγε για ώρα...Εκείνος ένιωθε το βλέμμα της να του τρυπάει το κορμί...Δεν την κοίταξε ούτε μια φορά.
  Εκείνη πήρε θάρρος και πήγε προς το μέρος του-με την καρδιά της ΚΟΜΜΑΤΙΑ, αχτένιστη, άπλυτη για μέρες-έκανε να του χαϊδέψει τα μαλλιά... Εκείνος γύρισε απότομα, της έπιασε τα χέρια και μ' ένα παγερό τόνο στη φωνή της ζήτησε να μην τον ξαναγγίξει.
 Εκείνη ήξερε βαθιά μέσα της πως όλα ήταν μια χαμένη υπόθεση...

Τάσεις φυγής

  Ακριβώς όπως το ακούς...Τάσεις Φυγής... Θέλω ν' ανοίξω την πόρτα, να την κλείσω βαριά πίσω μου και να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για το πιο απομακρυσμένο μέρος του κόσμου, οπού κανένας να μην με ξέρει και να μην τον ξέρω.
  Έτσι ήμουν πάντα... Σε όλα πάταγα reset, με την πρώτη στραβή που θα έκανα, θα ζήταγα να τα πάρω όλα από την αρχή... Επανεκκίνηση... Στο δημοτικό έσκιζα τις σελίδες από τα τετράδια μου όταν έκανα μια μουντζούρα και ξεκίναγα από την αρχή, τι κι αν έγραφα 2+ σελίδες έκθεση, θα ξεκίναγα από την αρχή, η miss perfect δεν ανεχόταν κανένα στίγμα πάνω στο απέραντα καθαρό γραπτό της...

Όνειρο

  Με ξύπνησε απ'τον ύπνο μου η μητέρα μου, η οποία έντρομη και  τρομαγμένη με κοίταγε  και τα δάκρυα απ'τα μάτια της έτρεχαν σαν ορμητικοί καταρράκτες που έμοιαζαν  να προσπαθούν να με πνίξουν.
 -Μανούλα, τι τρέχει;; Γιατί κλαίς;; Σταμάτα!! της είπα έντρομη.
 Σταμάτησε απότομα να κλαίει και με κοίταξε με μία ματιά σαν ν'απολογούνταν για κάτι
-Παιδάκι μου, Λένια μου ΣΑΣ προδώσαμε, ΣΑΣ πουλήσαμε, ΜΑΣ πουλήσανε, αλήθεια στο λέω, μη με κοιτάς έτσι και εμάς ΜΑΣ κοροϊδέψανε... Εμείς η γενιά του πολυτεχνείου, με τα ιδανικά ΜΑΣ και τους αγώνες ΜΑΣ... Ήμουν και εγώ κάποτε σαν εσένα και ο πατέρας σου το ίδιο, ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΑΣ, δεν ξέραμε τι κάναμε, δεν βλέπαμε, δεν ΜΑΣ άφησαν να δούμε... καθώς τα έλεγε αυτά, η φωνή της παλλόταν μέσα στ'αυτιά μου, δεν αναγνώριζα τη μητέρα μου, δεν την είχα ακούσει ποτέ  να μιλάει έτσι, με παραξένεψαν τα λόγια της, έμοιαζαν με απολογία...
   Σηκώθηκε άξαφνα και πήγε προς το μέρος της ντουλάπας μου, πήρε μια βαλίτσα και άρχισε να βάζει τα ρούχα μου μέσα, προσπαθούσα να την λογικέψω, να την κάνω να ηρεμήσει, κάτι όμως αντιστεκόταν μέσα μου....
 -Μανούλα μου, σε παρακαλώ, ηρέμησε! Μαμά σταμάτα, με τρομάζεις! Μ'ακούς;; Δεν φεύγω μανούλα μου, όχι εδώ θα μείνω, ΕΔΩ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ! Δεν ΣΑΣ εγκαταλείπω, δεν φεύγω, σταμάτα επιτέλους ν'ακούσεις! Μαμά κοιταξέ με για μια στιγμή!!

comme ils disent

   Η αλήθεια είναι ότι μου λείψατε πολύ, το αστείο είναι ότι ξεσυνήθισα να γράφω... Είχα πολλές φορές την ανάγκη να γράψω ή να ανεβάσω ένα τραγούδι, όμως δεν το'κανα... Περιμένετε να έχω πολλά να σας πω, αφού τόσο καιρό δεν έγραφα ούτε ένα μικρό κειμενάκι, έτσι για να σας υπενθυμίζω ότι υπάρχω... Και όμως παρόλο που έγιναν αρκετά στη ζωή μου όλο αυτό το διάστημα, πιάνω τον εαυτό μου να μην θυμάται ούτε ένα αξιοσημείωτο συμβάν, ούτε ένα τυχαίο γεγονός που  να με συντάραξε, να με έκανε να κλάψω ή να γελάσω..

ΕΠΙ+ ΚΟΙΝΩΝΙΑ= ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ;;;;

Μιας και είναι το πρώτο κειμενάκι του νέου χρόνου, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ατμόσφαιρα που ακόμα διατηρεί την εορταστική της νότα, με την έλευση και του νέου χρόνου, που πραγματικά εύχομαι να μας αφήσει να κάνουμε όνειρα για το μέλλον, παρόλα αυτά μία εκ βαθέων συζήτηση μ' έναν πολύ καλό μου φίλο χθες το βράδυ με ενέπνευσε να τολμήσω ν' αγγίξω ένα θέμα με τόσες πολλές προεκτάσεις που ίσως να ξεπερνάει και την δική μου ικανότητα αλλά και αντίληψη.
  Επικοινωνούμε στ' αλήθεια με τον άλλον που έχουμε απέναντι μας;;; Είμαστε ικανοί, πρόθυμοι ν' ανοίξουμε σε κάποιον τα χαρτιά μας και να πούμε αυτό που σκεφτόμαστε;;; Μετά λύπης παρατηρώ ότι παρόλο που η τεχνολογία μας προσφέρει μία ποικιλία τρόπου έκφρασης μέσω των: blogs, twitter, msn, facebook, my-space,hi5 και άλλα πολλά, ο άνθρωπος τείνει να χάνει την ικανότητα του να "επικοινωνεί", μία ουσιώδη επικοινωνία δεν σημαίνει κατ' ανάγκην να σχολιάζεις την καθημερινότητα μιας και που το συγκεκριμένο θέμα πονάει( αν και έχω διαφορετική γνώμη και γι' αυτό) , επικοινωνία είναι να ξέρεις ποιο είναι το αγαπημένο του χρώμα, τι φαγητά τρώει, αν έχει αλλεργία ακόμα και αν έχει περάσει μαγουλάδες! Μπορεί να σας φανεί υπερβολικό, αλλά αν δεν είναι αυτό μια ουσιώδη συζήτηση τότε τι είναι;;; Πως είναι δυνατόν να  μιλάμε με κάποιον και στην ουσία να μην γνωρίζουμε ποιος\α πραγματικά είναι...
 Οι άνθρωποι δεν "μιλάνε", "κρύβονται"... Γιατί και από ποιον;;;; Θέλει μαγκιά να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να βλέπεις εσένα... Να σε "βλέπεις" με τα ελαττώματα σου, με τις "ανασφάλειες" σου, με τα "κόμπλεξ" σου και να παραδέχεσαι ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ...  Κρύβονται πίσω από ένα ψευδώνυμο σ 'ένα  chat-room για να ικανοποιήσουν την "όρεξη" τους για μία συζήτηση, να καλύψουν τα κενά που μόνοι τους δημιούργησαν... Είναι πια τόσο δύσκολη στις μέρες μας η επικοινωνία;;; Γιατί οι άνθρωποι δεν μιλάνε, γιατί απομονώνονται στην μοναξιά τους, γιατί φοβούνται να εκφραστούν;;;;