ΕΠΙ+ ΚΟΙΝΩΝΙΑ= ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ;;;;

Μιας και είναι το πρώτο κειμενάκι του νέου χρόνου, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ατμόσφαιρα που ακόμα διατηρεί την εορταστική της νότα, με την έλευση και του νέου χρόνου, που πραγματικά εύχομαι να μας αφήσει να κάνουμε όνειρα για το μέλλον, παρόλα αυτά μία εκ βαθέων συζήτηση μ' έναν πολύ καλό μου φίλο χθες το βράδυ με ενέπνευσε να τολμήσω ν' αγγίξω ένα θέμα με τόσες πολλές προεκτάσεις που ίσως να ξεπερνάει και την δική μου ικανότητα αλλά και αντίληψη.
  Επικοινωνούμε στ' αλήθεια με τον άλλον που έχουμε απέναντι μας;;; Είμαστε ικανοί, πρόθυμοι ν' ανοίξουμε σε κάποιον τα χαρτιά μας και να πούμε αυτό που σκεφτόμαστε;;; Μετά λύπης παρατηρώ ότι παρόλο που η τεχνολογία μας προσφέρει μία ποικιλία τρόπου έκφρασης μέσω των: blogs, twitter, msn, facebook, my-space,hi5 και άλλα πολλά, ο άνθρωπος τείνει να χάνει την ικανότητα του να "επικοινωνεί", μία ουσιώδη επικοινωνία δεν σημαίνει κατ' ανάγκην να σχολιάζεις την καθημερινότητα μιας και που το συγκεκριμένο θέμα πονάει( αν και έχω διαφορετική γνώμη και γι' αυτό) , επικοινωνία είναι να ξέρεις ποιο είναι το αγαπημένο του χρώμα, τι φαγητά τρώει, αν έχει αλλεργία ακόμα και αν έχει περάσει μαγουλάδες! Μπορεί να σας φανεί υπερβολικό, αλλά αν δεν είναι αυτό μια ουσιώδη συζήτηση τότε τι είναι;;; Πως είναι δυνατόν να  μιλάμε με κάποιον και στην ουσία να μην γνωρίζουμε ποιος\α πραγματικά είναι...
 Οι άνθρωποι δεν "μιλάνε", "κρύβονται"... Γιατί και από ποιον;;;; Θέλει μαγκιά να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να βλέπεις εσένα... Να σε "βλέπεις" με τα ελαττώματα σου, με τις "ανασφάλειες" σου, με τα "κόμπλεξ" σου και να παραδέχεσαι ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ...  Κρύβονται πίσω από ένα ψευδώνυμο σ 'ένα  chat-room για να ικανοποιήσουν την "όρεξη" τους για μία συζήτηση, να καλύψουν τα κενά που μόνοι τους δημιούργησαν... Είναι πια τόσο δύσκολη στις μέρες μας η επικοινωνία;;; Γιατί οι άνθρωποι δεν μιλάνε, γιατί απομονώνονται στην μοναξιά τους, γιατί φοβούνται να εκφραστούν;;;; 
 Η συζήτηση επεκτάθηκε, θέτοντας αυτή τη φορά κάτι παραπάνω από μία εγγενή μυστικοπάθεια που κρύβουμε όλοι... Πόσο πρόθυμοι είμαστε να επιτρέψουμε σε κάποιον να μας προτείνει ν' αλλάξουμε το οτιδήποτε από την καθημερινότητα μας, όπως τ' ακούσματα μας, τα θεάματα μας, το life-style μας;;; Γιατί σε κάποιον που έχει συνηθίσει να πηγαίνει π.χ στα μπουζούκια αδυνατεί να δεχθεί ότι υπάρχουν άλλοι που προτιμούν την λυρική και το αντίστροφο;;  Εγώ ως περισσότερο ανεκτική και  με τις δύο πλευρές, δικαιολογώ αυτήν την συμπεριφορά ως μία προσπάθεια του ανθρώπου να εντάξει τους ομοίους του σε κατηγορίες ( οι λεγόμενες "ταμπελίτσες"), το σιχαίνομαι αυτό... Αν υπάρχει ένα πράγμα που σιχαίνομαι πιο πολύ είναι αυτές οι ηλίθιες "ταμπέλες" που συνοψίζουν την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου με μία γελοία φράση... Ο φίλος με τον οποίο έκανα την συγκεκριμένη συζήτηση γενίκευσε την προβληματική ( αν θα μπορούσαμε να το πούμε έτσι) συμπεριφορά στο φάσμα κακής ποιότητας που χαρακτηρίζει την παιδεία μας... Συμφωνήσαμε λοιπόν πως η αδυναμία μας να έρθουμε σ' επαφή με μία μεγαλύτερη ποικιλία ενδιαφερόντων που θα μπορούσε να οξύνει το πνεύμα μας υλοποιείται  μέσα από το πολύ εκπαιδευτικό μότο: Βλέπε, Σώπα. Σκάσε... 
 Τι γίνεται όμως μ' αυτούς που απορρίπτουν αυτήν την λογική της μάζας;;; Είναι κοινός αστικός μύθος ότι αν απορρίψεις την κοινωνία, θα σε απορρίψει και εκείνη με τον χειρότερο τρόπο... Έχουμε λοιπόν ανάγκη να "μιλάμε" ακόμα και αν μας καταλαβαίνουν ελάχιστοι... Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο ρυθμό, αντίληψη, ο καθένας θέλει τον χρόνο του το θέμα όμως δεν είναι το πόσο χρόνο χρειάζεται κάποιος για ν' ανοιχτεί, να δεχτεί αλλά αν είμαστε εμείς έτοιμοι να διαθέσουμε τον δικό μας χρόνο και τις δικές μας εμπειρίες, όχι για να τον "φέρουμε" στα δικά μας μέτρα και σταθμά, αλλά για να του προσφέρουμε μια θέση στο δικό μας τρένο που έχει άλλους σταθμούς, άλλο δρομολόγιο και σταθμάρχη... Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω με υποτιθέμενη καρδιά από πάγο που λιώνει με μία χειραψία και άλλοι που μοιάζουν με κάστρα "πορθημένα" και έχουν ανάγκη να ισορροπήσουν, άλλοι με το που θα χτυπήσεις το κουδούνι τους σου ανοίγουν, μην απορρίψεις κανένα απ' αυτούς, όχι τουλάχιστον πριν σκεφτείς πόσους άφησες εσύ να ξεροσταλιάζουν έξω από την δική σου πόρτα....
 Καθώς γράφω όλα αυτά, σκέφτομαι και τα δικά μου λάθη, τους ανθρώπους που έκλεισα απ 'έξω, αυτούς που άφησα να μπουν αλλά και τις πόρτες που βρήκα και εγώ κλειστές...  Έχει πλάκα να προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο συγκεκριμένα για την επικοινωνία, την απομόνωση , την αδυναμία των ανθρώπων να μιλήσουν όταν το θέμα αυτό πλατειάζει από μόνο του και ξύνει πληγές που δεν συνάδουν με το ύφος ούτε του κειμένου ως αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ούτε και σ' εμένα του απλού παρατηρητή-συνομιλητή που προσπάθησε σκληρά για να διατηρήσει την περιγραφή του βασικού σκέλους μιας τηλεφωνικής συζήτησης που στάθηκε και θα σταθεί και έμπνευση για επερχόμενες δημοσιεύσεις... Θα κλείσω με μία φράση που αναφέρθηκε στην συζήτηση και μου άρεσε πολύ: Άνθρωπος χωρίς όνειρα είναι άνθρωπος που δεν ζει...