Πως τελειώνεις κάτι που δεν άρχισε ποτέ;;;

 Ξαφνικά μου λείπεις... ξαφνικά σε θέλω αναπάντεχα, αδιαμαρτύρητα, χωρίς βεντετιλίκια... Εγώ και εσύ, μοιάζει ουτοπικό. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη άχρωμη, άυπνη, τόσο κουρασμένη... Κοιτάω τα μάτια μου, όπως είναι καθρεφτισμένα: Μ Ο Υ  Λ Ε Ι Π Ε Ι Σ... μια λέξη φεύγει απ' το στόμα μου.... Θεέ μου, πότε έγινα εγώ ρομαντική;;;;;
  Θέλω να κλάψω, να σπάσω τον καθρέφτη μικρά κομμάτια και να τα μπήξω πάνω στο δέρμα μου, έτσι...από αντίδραση! Να γεμίσει ο κόσμος αίματα και γυαλιά, να σταματήσω να σκέφτομαι, να ΣΕ σκέφτομαι... Όσα γυαλιά και να βάλω πάνω στο σώμα μου, δεν πρόκειται να πονέσω περισσότερο απ' όσο πονάω τώρα...
 Καταραμένη ψυχολογία... Με γονατίζεις κάθε μέρα... Μάλλον, επίτηδες το κάνεις... Καταλαβαίνεις άραγε;;; Και αν ναι, τι καταλαβαίνεις;;; Με βλέπεις;;;; Μόνο για σένα είμαι α-ό-ρ-α-τ-η, ά-χ-ρ-ω-μ-η, και ά-ο-σ-μ-η...
 Θέλω να σου φωνάξω πόσο πολύ σε μισώ, να σε δω να υποφέρεις... Μόνο λόγια... Το ξέρεις, δεν μπορώ να σε πειράξω, σε ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ, δεν μπορώ να σου προκαλέσω τον πόνο που μου προκαλείς... Εγώ δεν μπορώ να σου κάνω κακό, μ' αρέσει όμως να σου πηγαίνω συνέχεια ΚΟΝΤΡΑ...  Μ' αρέσει να είμαι το "μαύρο" στο "άσπρο" σου, η "λογική" στο "συναίσθημα" σου, το "ψέμα" στην "αλήθεια" σου...
 Καταραμένα λόγια... Πάλι σκίζω το γράμμα που θα σου έστελνα, το κόβω κομματάκια και το καίωωωωωωωωωω και ΧΑΙΡΟΜΑΙ που το καίω, μπας και εξορκίσω την κατάρα που κουβαλάω μέσα μου... Εσύ όμως εκεί...Ατάραχος... Πόσο θέλω να σου σπάσω τα μούτρα και να έρθω μετά να περιποιηθώ τις πληγές σου...
Καταραμένη τρέλα... Χρόνια τώρα με συντροφεύεις και μου δημιουργείς ψευδαισθήσεις, ΣΕ ΜΙΣΩΩΩΩΩΩΩΩΩ όπως και αυτόν και εαυτόν... ΟΛΟΥΣ σας μισώωωωωωωωωωωωωωωωω.... Παρατήστε με ήσυχη, στον κόσμο που ήμουν πριν με λαβώσετε...
 Κοιτάω το καταραμένο ρόλοι, πήγε οχτώ... Πάλι άυπνη... Με μισώωωωωωωωω, μισώ αυτό που μου κάνει ΑΥΤΟΣ... Μισώ το ΑΥΤΟΣ, αυτή η απόσταση, η ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ απόσταση πάντα ΕΚΕΙ. Μισώ που δεν μπορώ να πω τ' όνομα σου, να σε βρίσω με την ησυχία μου και να φωνάξω τόσο δυνατά και μετά ας χάσω τη φωνή μου για πάντα... Πάλι κλαίω... Μα πότε έγινα εγώ τόσο ευαίσθητη που με παίρνουν έτσι τα ΖΟΥΜΙΑ;;;;;
Καταραμένα ζουμιά...Φαντάσματα μιας ζωής που δεν έζησα ποτέ... Μιας πρότασης που δεν είπα... Μιας αγκαλιάς που δεν έδωσα, όχι γιατί δεν το ήθελα αλλά κυρίως γιατί δεν το ήθελες εσύ... Σε φαντάζομαι κάπου έξω να με κοροϊδεύεις, να λες στους άλλους πόσο εύκολα με χειρίζεσαι και ας μην με "άγγιξες" ποτέ... Μάλλον δεν ξέρεις τι αισθάνομαι και καλύτερα κιόλας...Πόσο ξεφτίλα να γίνωωωωωωω;;;;; Πόσο ακόμα;;;;;;;; Και το ερώτημα που σκοτώνει, κάθε μέρα ακόμα και πιο πολύ: Πως να σκοτώσω κάτι που δεν γεννήθηκε ποτέ; Πως τελειώνεις κάτι  που δεν ΑΡΧΙΣΕ ποτέ;;;; ...